Chciałem podsumować to, co powstało od wczorajszego ranka do dzisiejszego popołudnia na temat krzyża sprzed Pałacu Prezydenckiego w Salonie24. Wziąłem się za czytanie. Przeczytałem 5 postów, 10 postów, doszedłem do 20 i poczułem się zmęczony. Postanowiłem sprawdzić, ile jeszcze jest przede mną. Otóż, do teraz , czyli do godziny 17 w środę, od wtorku rano, w Salonie24 napisano ..260 artykułów na temat (nie) przeniesienia krzyża. Dwieście sześćdziesiąt!
Nie dam jednak rady przeczytać wszystkich, choć żałuję. Przejrzałem część. I chcę się podzielić kilkoma refleksjami. Po pierwsze ta wielka liczba notek pokazuje, jak niezwykłe emocje wywołała ta sprawa. Po jednej i po drugiej stronie. Bo – wbrew temu, co o nas mówią – opinie na ten temat były w Waszych postach niezwykle zróżnicowane. Zauważyłem, że pojawiło się wielu nowych autorów, którzy wcześniej np. tylko komentowali, a w tej sprawie postanowili zabrać głos.
Refleksji mam kilka. I widzę – jak to zwykle ja;) – wiele racji po obu stronach. Bo zasadne jest pytanie R.Zaleskiego: „Dlaczego pierwszą decyzją po wygranych pod hasłem „Zgoda buduje” wyborach było usunięcie krzyża?” Też nie mogę tego pojąć. Zapewne nie powinien tam stać wiecznie, ale zaczynać swoją działalność jako głowa państwa - co prawda jeszcze niezaprzysiężona - od deklaracji w tej sprawie, było zadziwiające. Niemądre albo cyniczne. I co z tego, ze szef Kancelarii stawał potem na głowie, żeby sprawę załagodzić. Emocje już zostały rozhuśtane. Rację ma i ksiądz Przemysław Śliwiński pisząc, że popełniono błąd nie rozmawiając z ludźmi, którzy protestowali i koczowali. Choćby po to warto było ich wciągnąć do rozmowy, by obniżyć poziom emocji.
Nie zadeklarowano wprost: rozpoczynamy rozmowę wśród ekspertów o tym, jak można upamiętnić ofiary, jaki i gdzie pomnik czy tablice postawić, bo to na Krakowskim Przedmieściu tak spontanicznie zebrały się trzy miesiące temu tłumy ludzi. I trzeba to uszanować. Zasłaniano się wydanym błyskawicznie oświadczeniem Konserwatora Zabytków, nieznanym wcześniej z tak stanowczej postawy..
Widok demonstrantów szarpiących się o krzyż, był smutny. Nie był to budujący obraz. Ale jak napisał Przedwieczorny: „pozwolę sobie na parafrazę słów nowego Prezydenta „jaki rząd taka demonstracja”. I dedykuję je wszystkim którzy tak tę demonstrację tak niewybrednie krytykują”.
Emocje były wielkie, bo poszło o pamięć, religię i politykę. GW1990 napisał: „Sprawa krzyża nie jest tym razem kwestią religijną” To prawda. Tyle, że dla mnie oznacza to ciężki zarzut pod adresem polityków. Bo krzyż użyty został do polityki. Przez obie strony. Zgadzam się też z Torishibą (nowy autor u nas), który napisał: „A może ci, którzy wywołali tę całą awanturę - politycy PO, którzy zapowiedzieli usunięcie krzyża i politycy PiS, którzy zapowiedzieli "walkę" o krzyż, wykorzystali uczucia ludzi. Ci od usuwania - antyklerykałów, lewicowców, lewaków, ateistów, liberałów, a ci od "obrony" - ludzi wierzących, dla których wartości chrześcijańskie mają duże znaczenie. Ja mam wrażenie, że politycy wydymali jednych i drugich.”
Tak, obie strony miały w tym swój interes. Platforma i Bronisław Komorowski – by nie budować kultu Lecha Kaczyńskiego i sprowokować PiS do ostrego ataku. A PiS – by wyprowadzić ludzi na ulicę, by wykorzystać niezadowolenie ludzi z decyzji Komorowskiego i podnieść temperaturę sporu.
To smutne. Pamiętam Krakowskie Przedmieście 10, 11, 12 kwietnia. Był tam tłum i unoszący się nad nim dobry duch. 3 sierpnia na Krakowskim znów był tłum, choć znacznie mniejszy. W sporej części byli tam zapewne ci ludzie. Ale tym razem nad tym tłumem i nad strażnikami miejskimi nie unosił się dobry duch. Dobry duch poleciał gdzieś daleko. Pozostał nastrój wojny. Tak, jak chciał Andrzej Wajda.
P.S. Przypominam o konkursie na teksty o Warszawie w rocznicę Powstania. Szeczegóły tutaj
