Wczoraj Marek Migalski nabijał się z Donalda Tuska za to, ze straszył na „pokazówce” OFE. Ja w tym nic złego nie widzę, bo dobrze jest czasem wywrzeć nacisk na dużych, którzy uważają, ze wszystko im wolno. Bardzo dobrze też, że premier nie poszedł na wywrócenie reformy emerytalnej. Problem jest w czym innym i za to rządowi należy się chłosta. Za to co zawsze – że nic nie robi. Bo Tusk tylko zatrzymał złe pomysły pani Fedak. No i pogroził palcem wielkim funduszom. W sprawie emerytur trzeba zrobić znacznie, znacznie więcej. I do tego trzeba mieć, jak w innych sprawach – cojones.
Bo trzeba zrównać wiek emerytalny kobiet i mężczyzn. Trzeba wydłużyć okres pracy. Trzeba pójść dalej niż się poszło w emeryturach pomostowych. Trzeba ograniczać przywileje grupowe a przede wyrskim zrobić porządek z KRUS. Nie jestem ekonomistą i znawca problemów emerytalnych ale to widać gołym okiem i o tym od dawna mówią wszyscy, którzy się na tym znają. A tu rząd – po za pomostówkami – za które im chwała – nie zrobił nic.
To wielkie pole do reform. Tyle, że trzeba woli. Kiedyś, jak pamiętam Donalda Tuska i jego ugrupowanie z początku lat dwutysięcznych wydawali się to ludzie stworzeni do przeprowadzana takich reform. Do wykonania prostych logicznych, konkretnych kroków. Owszem bolesnych, ale poważni politycy podejmują czasem bolesne ale konieczne decyzje.
Tusk odnalazł nową formułę uprawiania polityki. Polityki polegającej na utrzymywaniu się przy władzy dla utrzymywania się przy władzy. Wczoraj Paweł Szałamacha na swoim blogu wyliczał ile kosztuje nas nic nicrobienie. Bardzo konkretne pieniądze. Wyszło mu, że w najbliższych latach cztery miliardy. Tyle kosztuje nas obecna władza. To nie jest tanie państwo.
