Wojowaliśmy kiedyś z Andrzejem Czumą, kiedy jego syn chciał ścigać Katarynę. Ówczesny minister sprawiedliwości – a raczej jego wojowniczy syn - wtedy z nami nie wygrał. Zachowaliśmy się wtedy tak, jak trzeba. Ale to przeszłość.
Dziś chcę napisać o Andrzeju Czumie same bardzo dobre słowa. Zrobił coś, co w polskiej polityce wydaje się być niemożliwe. Po trzech lata pracy komisji naciskowej napisał raport, którym stwierdził jednoznacznie, że „większość zarzutów wobec rządzących w latach 2005-2007 nie znalazła potwierdzenia”. Napisał, że nie ma podstaw, by mówić iż istniał mechanizm, który umożliwiałby funkcjonariuszom publicznym zajmujących kierownicze stanowiska państwowe w rządzie PiS ”nielegalne wywieranie wpływów na prokuratorów, funkcjonariuszy policji i służb specjalnych".
"Komisja stwierdza, że działania byłych prezesów Rady Ministrów - Kazimierza Marcinkiewicza oraz Jarosława Kaczyńskiego, wszystkich byłych Komendantów Głównych Policji (...) oraz byłego szefa ABW Witolda Marczuka nie nasuwają - w badanym przez komisję zakresie - zastrzeżeń" (…) "Brak jest podstaw do tego, aby zarzucić naruszenie prawa byłemu ministrowi sprawiedliwości Zbigniewowi Ziobrze” – to wszystko napisał znany polityk Platformy Obywatelskiej, były minister sprawiedliwości Andrzej Czuma.
Polityk PO umiał przyznać, ze rząd Kaczyńskiego nie dopuścił się żadnych przestępstw. Rzadko bardzo zdarza się, by polityk jednej dużej partii mógł przyznać, że ci po drugiej stronie są OK.
To dziś tak rzadkie zjawisko, ze aż trudno uwierzyć. Po dwóch stronach placu stoją wojowie, którzy gotowi są tylko wycinać się w pień. Ta oszalała walka jest dla nich ważniejsza ponad wszystko. Każdy krok zawodnika drugiej strony jest określany jako kompletne wariactwo, groźne działanie, albo zdrada narodowa. Po drugiej stronie politycznej sceny nie ma konkurentów, nie ma nawet przeciwników, są tylko wrogowie.
Andrzej Czuma wyłamał się dziś z tej chorej dychotomii. Składam mu wyrazy szacunku.
